Το ταλέντο στη φωτογραφία ο Χρήστος Βαταντζής το κληρονόμησε απ’ τον πατέρα του, αγαπητό φίλο της “εδεσσαϊκής” και δεινό φωτογράφο, Γιάννη Βαταντζή.
Από μικρό παιδί, ο Χρήστος, μεγάλωσε σ’ ένα σπίτι με φωτογραφικό εξοπλισμό, ωστόσο οι σπουδές του στο τμήμα φωτογραφίας του ΙΕΚ Εδεσσας, ήταν καταλυτικής σημασίας, γιατί τον εμπλούτισαν με γνώσεις και εμπειρίες.
Σήμερα, μαζί με άλλους πέντε “συμμαθητές του” δημιούργησαν το τμήμα Φωτογραφίας στο Σύλλογο Εδεσσαίων Καλλιτεχνών “Απελλής” και ανυπομονεί, μόλις γίνει παρελθόν ο κορωνοϊός, να συνεχίσουν τις δραστηριότητές τους.
Ο Ανθρωπός μας, Χρήστος Βαταντζής, μιλά στην “ε” για την αγάπη του για τη φωτογραφία, την πορεία του και άλλα πολλά και ενδιαφέροντα!
“Ε”: Χρήστο μια συνηθισμένη ερώτηση, ωστόσο, οφείλω να την κάνω, για να σε γνωρίσουν καλύτερα οι αναγνώστες μας. Πώς και πότε αποφάσισες να ασχοληθείς με τη φωτογραφία;
– Γεννήθηκα από πατέρα ερασιτέχνη φωτογράφο και μεγάλωσα σε ένα σπίτι με σκοτεινό θάλαμο και την φωτογραφική μηχανή στο πάνω ράφι. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η φωτογραφία να είναι στην καθημερινότητά μου και να εξοικειωθώ μαζί της από πολύ μικρή ηλικία. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μου λίγο πολύ φωτογράφιζα, αυτό όμως που έδωσε ώθηση, ήταν η φοίτησή μου στο Ι.Ε.Κ. Έδεσσας στο τμήμα ”Η τέχνη της φωτογραφίας” με καθηγητές γνωστούς φωτογράφους, εντός και εκτός των τειχών.
“Ε”: Στο προσωπικό προφίλ σου στο φβ, είδα πολλές φωτογραφίες τοπίου. Αυτό είναι το αγαπημένο θέμα που σε εμπνέει περισσότερο ή υπάρχει και κάτι άλλο;
– Αγαπημένο είδος φωτογραφίας είναι η φωτογραφία τοπίου, χωρίς όμως να αποκλείω και τα υπόλοιπα είδη, άλλωστε από την μικρή μου εμπειρία και βλέποντας το φωτογραφικό αρχείο του πατέρα μου, αυτό που έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον και αξία είναι ο άνθρωπος. Τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι με την εκκλησιαστική φωτογραφία, φωτογραφίζοντας μέρη από τη Θεία Λειτουργία, θρησκευτικά πανηγύρια, ακολουθίες και ό,τι άλλο προκύψει στα όρια της Μητροπόλεώς μας. Αυτή η ενασχόληση ξεκίνησε με την παραίνεση και την ευλογία του αείμνηστου Πατέρα Χριστόδουλου Παπαχριστοδούλου και στη συνέχεια με την ευλογία του Δεσπότη μας. Στα πλαίσια της πρακτικής άσκησης του Ι.Ε.Κ., φωτογράφισα Ιερά Κειμήλια που υπάρχουν σε ναούς και στη Μητρόπολη της πόλης μας, αλλά και πολλά ξωκλήσια.
“Ε”: Θα ήθελες, ωστόσο, να φωτογραφίσεις κάτι που σε γοητεύει και δεν το έχεις κάνει ακόμη;
– Αυτό που θα ήθελα να φωτογραφίσω (που το έχω κάνει εν μέρει, αλλά δεν το έχω τελειοποιήσει) είναι τον καταρράκτη μας, την ώρα της ανατολής, όπου κάποιους συγκεκριμένους μήνες ο ήλιος είναι σε τέτοια θέση, ώστε να φαίνεται πίσω από τον καταρράκτη.
“Ε”: Επειδή πολλές φορές σε συναντώ να κρατάς τη φωτογραφική μηχανή, συνηθίζεις να φωτογραφίζεις απρόοπτα περιστατικά, που μπορεί να συμβούν μπροστά σου, σοβαρά (π.χ. ατυχήματα) ή αστεία; Και αν θυμάσαι κάποιο, να μας το περιγράψεις.
– Η κάμερα είναι μόνιμο αξεσουάρ σε κάθε μου έξοδο, υπάρχουν πολλά μέρη της πόλης μας που είναι αγαπημένα και πολυφωτογραφημένα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η περιοχή των καταρρακτών, την εποχή που έχει πολλούς τουρίστες, όπου σημειώνονται πολλά αστεία περιστατικά, τα οποία προσπαθώ με διακριτικότητα να τα καταγράψω.
“Ε”: Χρήστο, τι προσπαθείς να πεις και να επικοινωνήσεις με την τέχνη σου; Ποιά μηνύματα θέλεις να περάσεις στον κόσμο;
– Πέρα από την ανάγκη της καλλιτεχνικής έκφρασης, με όπλο τον φωτογραφικό φακό, υπάρχει στο μυαλό μου και η ανάγκη της καταγραφής του τόπου μας από την δική μου οπτική γωνία, η οποία ανά πάσα ώρα και στιγμή να μπορεί να χρησιμοποιηθεί, όπως και έγινε, όταν μου ζητήθηκε υλικό από τοπία της πόλης μας, πριν δύο χρόνια, κάνοντας την πρώτη ατομική μου έκθεση φωτογραφίας.
“Ε”: Υπάρχει κάποιος φωτογράφος που θαυμάζεις και γιατί;
– Ο φωτογράφος που θαυμάζω και με έχει εμπνεύσει, όσο αφορά την φωτογραφία τοπίου, είναι ο Αμερικάνος πρωτοπόρος της φωτογραφίας Ansel Adams, ο οποίος, εκτός από τις φοβερές λήψεις του, όρισε τους 10 τόνους του γκρι στην εκτύπωση των ασπρόμαυρων φωτογραφιών, το περίφημο ζωνικό σύστημα. Άλλος ένας, Έλληνας αυτή την φορά, που έχω ταυτιστεί μαζί του, είναι ο Περικλής Αλκίδης, ο οποίος με ενέπνευσε χρησιμοποιώντας παλιές φωτογραφίες προσώπων, να τις δημιουργεί στο σήμερα, αποτυπώνοντας τις αλλαγές που φέρνει ο χρόνος, αλλά και την απουσία προσώπων από τις παλιές φωτογραφίες στις σημερινές.
“Ε”: Θυμάσαι κάποια συμβουλή που άκουσες και, μέχρι σήμερα, αποτελεί οδηγό, που σε κάνει πιο δημιουργικό;
– Η συμβουλή που έχω ακούσει από πολλούς φωτογράφους είναι ό,τι πρέπει να αφιερώνουμε χρόνο για φωτογράφηση. Αυτό, πέρα από τη δημιουργία, βοηθάει στο να εξελισσόμαστε και μέσω του έργου μας να διορθώνουμε τα λάθη και τις τεχνικές μας.
“Ε”: Ασπρόμαυρη ή έγχρωμη φωτογραφία και γιατί;
– Δεν είμαι οπαδός κάποιας από τις δύο, πιστεύω ότι μπορούμε ανά περίπτωση να χρησιμοποιούμε την μία ή την άλλη. Ο πολύς ο κόσμος έχει ταυτίσει την ασπρόμαυρη φωτογραφία με την καλλιτεχνική φωτογραφία, σίγουρα η ασπρόμαυρη δείχνει κάτι παλιακό και νοσταλγικό, αλλά και η έγχρωμη είναι εξίσου καλλιτεχνική και εντυπωσιακή.
“Ε”: Ολοκληρώνοντας την όμορφη κουβεντούλα μας, θα ήθελες να κάνεις μια ευχή;
– Πριν κάνω την ευχή, θα ήθελα να πω για την τωρινή μου δραστηριότητα, μέσω του συλλόγου καλλιτεχνών ”ΑΠΕΛΛΗΣ”, όπου 6 από τα παιδιά που τελειώσαμε το Ι.Ε.Κ. (Ευτέρπη Δασκάλου, Χριστίνα Παπαδοπούλου, Νατάσα Σαμαρέντση, Αλεξία Τυριακίδου, Ηλίας Κεσίσογλου και Χρήστος Βαταντζής) δημιουργήσαμε μία φωτογραφική ομάδα και αμέσως πλαισιωθήκαμε από πολλούς και αξιόλογους ερασιτέχνες φωτογράφους της πόλης μας, όλων των ηλικιών. Δυστυχώς, η δραστηριότητα κόπηκε στη μέση, λόγω της πανδημίας. Εύχομαι, λοιπόν, έχοντας πρώτα την υγεία μας και αφού τελειώσει αίσια αυτό που ζούμε, να συνεχίσουμε τις δραστηριότητες που έχουμε οραματιστεί μέσω του Συλλόγου.