Μία κίνηση της 14χρονης που κρίθηκε ύποπτη από τους γιατρούς ήταν εκείνη που τους οδήγησε στο να βρουν το τι ακριβώς έχει το κορίτσι. Ο λόγος για την έφηβη από το Κιλκίς η οποία πάσχει από το «σύνδρομο Ραπουνζέλ» και έτρωγε επί 12 χρόνια τα μαλλιά της. Υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση σε νοσοκομείο στην Θεσσαλονίκη και της αφαιρέθηκε μια τριχωτή μπάλα 700 γραμμαρίων.
Η 14χρονη πήγε στα επείγοντα κλινικής με πόνους στο στομάχι. Ενώ οι γιατροί την εξέταζαν, μία γιατρός παρατήρησε μία ύποπτη κίνηση του κοριτσιού και έτσι μία συνήθεια ετών αποκαλύφθηκε.
«Θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο, αλλά δεν συνέβη σε αυτή την περίπτωση. Το παιδί ήρθε στα επείγοντα της κλινικής μας με ένα άτυπο κοιλιακό άλγος, δηλαδή δεν σηματοδοτούσε τη σοβαρότητα της διάγνωσης», είπε στο MEGA η Κατερίνα Ραμματά, υπεύθυνη του Παιδοχειρουργικού τμήματος της κλινικής.
«Πρόκειται για ένα παιδί που έχει πλούσια σγουρά μαλλιά. Έκανε την κλασική κίνηση να πιάσει τα μαλλιά της και να τα βάλει στο στόμα. Μόλις την κοίταξα τραβήχτηκε ενοχικά και το σταμάτησε. Για εμένα αυτό ήταν μία μαγική στιγμή, γιατί τέθηκε η υποψία τριχοπιλήματος», συμπλήρωσε.
Χωρίς να χαθεί πολύτιμος χρόνος οι γιατροί προχώρησαν σε απεικονιστικό έλεγχο, ο οποίος αποκάλυψε πως στο στομάχι της 14χρονης κρυβόταν μία τεράστια μπάλα 700 γρ. από τρίχες, κομμάτια από βάμβακι, πλαστικό και κλωστές που κατάπινε το παιδί.
Το στομάχι της 14χρονης είχε τρυπήσει, γεγονός το οποίο ήταν επικίνδυνο για την υγεία της.
«Το στομάχι του παιδιού είχε διαταθεί τόσο πολύ για να χωρέσει όλη αυτή τη μάζα. Από την υπερβολική διάταση είχε τρυπήσει, άρα ήταν διπλά επικίνδυνο για το παιδί», είπε η κυρία Ραμματά.
Η κυρία Ραμματά τόνισε πως το σύνδρομο της Ραπουνζέλ, όπως ονομάζεται, είναι κάτι σπάνιο.
Το χειρουργείο κράτησε τρεις ώρες και η 14χρονη είναι καλά στην υγεία της, ενώ το κορίτσι δέχεται ψυχολογική υποστήριξη.
Η κυρία Ραμματά έστειλε το δικό της μήνυμα στους γονείς, τονίζοντας πως πρέπει να είναι κοντά στα παιδιά τους με διακριτικό τρόπο.
«Να είμαστε κοντά στα παιδιά μας. Είναι πολλοί γονείς που βρίσκονται προ εκπλήξεως και λένε «μα ήμουν εκεί». Δεν χρειάζεται να είμαστε μόνο εκεί, πρέπει να είμαστε πολύ διακριτικά και πολύ στενά μαζί τους, με αυτόν τον ιδιαίτερο τρόπο που μπορούν να βρουν μόνο οι γονείς. Όταν βλέπουμε ιδιαιτερότητες να τρέχουμε στον ειδικό. Όχι φοβία ή ανησυχία, αλλά ευαισθητοποίηση προς τα παιδιά μας», δήλωσε.