“Εϊ παιχταρά, παίζουμε καμιά πασίτσα”, τιτλοφορείται το παιδικό βιβλίο του Βασίλη Μαντζάρη, που, πρόσφατα, ξεκίνησε το “ταξίδι” του.
Μια “ιστοριούλα”, η οποία, σύμφωνα με το συγγραφέα, εξελίχθηκε “….σ’ ένα υπέροχο ταξίδι δημιουργίας”.
Στις σελίδες του, “φιλοξενούνται” πολλά όμορφα μηνύματα αλλά και πολύ αγάπη για τα παιδιά, με όλα τα έσοδά του να διατίθενται στο Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών με Αναπηρία “Ηλιαχτίδα” Δήμου Αλμωπίας.
Ο Βασίλης Μαντζάρης, στη συνέντευξη που δίνει στην “εδεσσαϊκή“, μετά την έκδοση του βιβλίου του, μιλά για το πρώτο του συγγραφικό εγχείρημα, συγκινείται όταν αναφέρεται στους γονείς του -άλλωστε, σ’ αυτούς το έχει αφιερώσει-, εύχεται στα παιδιά που θα το διαβάσουν να “γεμίσουν” όμορφα συναισθήματα, ενώ στον “πρωταγωνιστή” του, το μικρό Δημήτρη, η ευχή του … λίγες λέξεις, ουσιαστικές “…να μη σταματήσει ποτέ να πιστεύει στη μαγεία”.
Η συνέντευξη
Ο Βασίλης Μαντζάρης, χαρούμενος -σα μικρό παιδί!- για την έκδοση του πρώτου του βιβλίου, μας είπε τα εξής:
“Ε”: Βασίλη, πώς ξεκίνησε, αλήθεια το συγγραφικό σου ταξίδι;
– Μου αρέσει πολύ η λέξη ταξίδι.
Για το συγγραφικό δεν ξέρω, με τιμά αλλά είναι πολύ πολύ νωρίς.
Ήταν όμως ένα υπέροχο ταξίδι δημιουργίας.
Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις τις σκέψεις σου να αποτυπώνονται στο χαρτί.
Πώς έγινε;
Μου αρέσει να γράφω, κυρίως κείμενα στο FB.
Σκέψεις, προβληματισμούς, τα καλώς κείμενα, τα κακώς κείμενα του αναπτυξιακού ποδοσφαίρου και όχι μόνο.
Έτσι ξεκίνησε κι αυτή η ιστοριούλα, ως ένα κείμενο για το FB.
Ευτυχώς ποτέ δεν πατήθηκε το κουμπί για να ανέβει σ’ αυτό.
Η συγκυρία;
Το πρώτο βιβλίο της συγχωριανής μου, Δέσποινας Τσεχελίδου. “Ο Γιαννάκης και το μαγικό ρολόι, ταξιδεύοντας στην Ευρώπη.”
Αυτό το υπέροχο βιβλίο ζωγραφισμένο από τα παιδιά του “Ορίζοντα” μου έδωσε μεγάλο κίνητρο.
Εκεί είπα θα κάνω το ίδιο, ας πάρει όσο καιρό χρειαστεί. Το βιβλίο αυτό, λοιπόν, και μια παλιά υπόσχεση μου έδωσαν την ώθηση.
Η μόνη σταθερά, η μόνη δέσμευση, η ιστοριούλα, όπου κι αν ταξιδέψει, σε όποιο σπίτι μπει, θα μπει για έναν συγκεκριμένο σκοπό. Να προσφέρει.
“Ε”: Η παιδική ιστοριούλα “Έϊ παιχταρά, παίζουμε καμιά πασίτσα” είναι το πρώτο σου συγγραφικό εγχείρημα. Ποιά ήταν η πηγή έμπνευσής σου;
– Το ποδόσφαιρο, το ίδιο το παιχνίδι και φυσικά ο μαγικός κόσμος των παιδιών.
Να σου πω ότι αυτός ο τοίχος υπήρχε και υπάρχει στο μυαλό και την ψυχή μου.
Είναι ο δικός μου τοίχος, ο τοίχος των φίλων μου, αυτός που ζωγράφιζα ο ίδιος μικρός, μαζί τους στο χωριό.
Ο φρεσκοασβεστομένος τοίχος του σπιτιού, ή της αποθήκης, της κάθε γιαγιάς του χωριού, που ζωγραφίζαμε με την κεραμίδα μας.
“Ε”: Το έχεις αφιερώσει στους γονείς σου. Ενιωθες ό,τι ήταν ένα χρέος του γιου προς τους γονείς και τι ένιωσε η μητέρα σου, όταν το πήρε στα χέρια της;
– Σωστά, το βιβλίο είναι αφιερωμένο στους γονείς μου.
Τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή κάθε παιδιού!
Δεν έχει να κάνει με υπόσχεση, αλλά με λαχτάρα.
Ο πατέρας μου συγχωρέθηκε πριν χρόνια και ήθελα να του το αφιερώσω.
Νιώθω πως δεν τον έζησα πολύ. Ο Δημήτρης του βιβλίου, έχει το όνομά του.
Η μαμά μου, είναι η ηρωίδα μου, θαύμασα τη στάση της, την αγάπη της, στην ασθένεια του μπαμπά μου και μέχρι που βγήκε το βιβλίο δεν ήξερε τίποτα!
Από τη στιγμή που της το πήγα, υποθέτω ότι
μπορεί να κλαίει ακόμα και τώρα, τόσες μέρες μετά!
“Ε”: Τι θα ήθελες να νιώσουν τα παιδιά που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, διαβάζοντας το βιβλίο σου;
– Σ’ αυτό που θέλω να πιστέψουν τα μικρά κυρίως παιδιά, είναι η μαγεία. Η μαγεία της ιστορίας.
“-Μπαμπά, μαμά, ο τοίχος μπορεί να μιλήσει;
– Φυσικά και μπορεί παιδί μου!”.
Το τι θα νιώσουν, θα το καταλάβουν μόνα τους και, αν είμαστε τυχεροί, θα μας το πουν.
Ελπίζω να τους γεννήσει συναισθήματα η ιστορία.
Θα έχουν χρόνο να το διαβάζουν.
“Ε”: Στο βιβλίο σου, επίσης, αναφέρεσαι και στην οικογένεια, στη φιλία, περνώντας και τα ανάλογα μηνύματα. Θεωρείς ό,τι σήμερα διέρχονται κρίση; Και ποιά άλλα όμορφα μηνύματα κρύβονται στο βιβλίο σου;
– Οι δεσμοί της οικογένειας και της φιλίας ειναι πολύ δυνατοί.
Ακόμα και στις δύσκολες καταστάσεις θα βρούνε τρόπο να τα καταφέρουν.
Εμείς ως μεγάλοι οφείλουμε να κάνουμε τα πάντα, για να τους ενισχύσουμε.
Η φιλία, η προσπάθεια, η επιμονή, η ανταμοιβή της προσπάθειας, η επιβράβευση, ακόμα και η δυσκολία του αποχωρισμού είναι κάποια από τα μηνύματα που θέλω να πιστεύω ότι περνάει το κείμενο.
Να επισημάνω, φυσικά, τη διάθεση για προσφορά, για βοήθεια που δείχνει ο τοίχος, όπως επίσης και το πόσο σημαντικό είναι να περνάει μέσα από μια Αθλητική Ακαδημία η σπουδαιότητα του σχολείου!
“Ε”: Πόσο επηρεάζει την ψυχολογία των παιδιών -και δη εκείνων που είναι μέλη Ακαδημιών Ποδοσφαίρου- η πανδημία, τα lockdown και η μακρόχρονη αποχή από αγαπημένες ενασχολήσεις;
– Τα παιδιά έχουν επηρεαστεί πολύ.
Σωματικά αλλά κυρίως συναισθηματικά, ψυχολογικά.
Τους λείπει η παρέα, το παιχνίδι με τους φίλους, η αγκαλιά.
Η εκτόνωση μέσα από το παιχνίδι.
Το τρέξιμο, οι φωνές, οι αγώνες.
Έχω την αίσθηση ότι πολλά παιδιά, όπως και γονείς θα επηρεαστούν από αυτή την κατάσταση και ίσως κάποια από αυτά να σταματήσουν κάποιες από τις δραστηριότητες τους.
Ελπίζω και εύχομαι να διαψευστώ.
Με ασφάλεια, τηρώντας τα μέτρα και, φυσικά, αν το επιτρέπει η κατάσταση, πλέον η πολιτεία πρέπει να σκεφτεί το άνοιγμα των ακαδημιών και των δραστηριοτήτων.
Τα παιδιά έχουν ανάγκη το παιχνίδι!
“Ε”: Ποιά είναι η αγαπημένη σου φράση από το βιβλίο;
– Είναι πολλές!
Η αγαπημένη, όμως, αυτή που ξεχωρίζω είναι η φράση που σηματοδοτεί την αρχή της γνωριμίας, την αρχή της φιλίας, την έκπληξη της μαγείας.
Είναι η στιγμή που μιλάει ο τοίχος μας. “Ε παικταρά, εσύ με τη μπάλα, παίζουμε καμιά πασίτσα;”.
“Ε”: Αν συναντούσες τον πρωταγωνιστή σου, το Δημήτρη, από κοντά, θα ήθελες κάτι επιπλέον να του πεις;
– Θα του έλεγα να μη σταματήσει ποτέ να πιστεύει στη μαγεία.
Να είναι τυχερός στη ζωή του και μεγαλώνοντας, να συναντήσει πολλούς τέτοιους τοίχους, όπως αυτόν της ιστορίας. Αυτοί, λοιπόν, είτε είναι φίλοι, είτε προπονητές, είτε δάσκαλοι, καθηγητές, να του δώσουν, ο καθένας τα δικά του εφόδια που θα τον βοηθήσουν στην πορεία της ζωής του.
Να πω με αφορμή τα παραπάνω, ότι οφείλουμε και μεις, με τη σειρά μας, ως προπονητές αναπτυξιακών ηλικιών ως υπεύθυνοι ακαδημιών, ως άνθρωποι του αθλητισμού, ως εκπαιδευτικοί, να γίνουμε ο τοίχος της ιστορίας για το Δημήτρη, το Γιάννη, τον Κώστα και όλα τα παιδιά.
Και αυτό που θέλω να μείνει, είναι να θυμηθούμε ότι στην ιστορία μας, ο τοίχος ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΑΙ μόνος του, χωρίς να του ζητηθεί, να βοηθήσει τον μικρό Δημήτρη…
Σε ευχαριστώ πολύ.
Το βιβλίο διατίθεται στην Αριδαία, στα βιβλιοπωλεία: “Συμβολή”, Παρθένη Καδεμλιάδη, “Βιβλιοχώρα”.
Στην Εδεσσα θα μπορείτε να το βρείτε στο βιβλιοπωλείο “Κράλλη”.
Βιογραφικό
Ο Βασίλης Μαντζάρης είναι απόφοιτος του Πανεπιστημίου Αιγαίου, στο Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και κάτοχος των διπλωμάτων Uefa D, Uefa c, Uefa B.
Δραστηριοποιείται στο χώρο των αναπτυξιακών ηλικιών στο ποδόσφαιρο.
Προπονητής στον Εθνικό Αριδαίας και από το 2015 έχει ιδρύσει μαζί με τον Κώστα Παλίκογλου την Ακαδημία “joga bonito”, όπου, επίσης είναι προπονητής.