Είτε παραδοσιακοί, είτε σύγχρονοι …ξεχωριστοί οι ήχοι της τρομπέτας του μουσικοσυνθέτη Περικλή Αλιώπη

Συνεντέυξεις

Ο ήχος της τρομπέτας του Περικλή Αλιώπη σε καθηλώνει, όπως και ο λόγος του σε “ξεναγεί” σε μουσικά μονοπάτια, παραδοσιακά και μη!
Λόγος καταιγιστικός, που αποκαλύπτει πολλά, για τη ζωή του, την πρώτη γνωριμία με την τρομπέτα, τη σχέση του με τη μουσική, την αγάπη του για την παραδοσιακή, τις συνεργασίες με μεγάλα ονόματα του μουσικού πενταγράμμου, τα σχέδιά του.
Σ’ όλα αυτά το “περιτύλιγμα” είναι η αγάπη για τη γενέτειρά του, τα γλέντια με τους “Χρυσοδάκτυλους”, τ’ ακούσματα των γονιών του και όπως εξομολογείται στην “εδεσσαϊκή”, “….Ο ήχος αυτός, της μουσικής παράδοσης της πόλης, είναι μέσα στο DNA μου, τον κουβαλώ, ανατρέχω σε αυτόν τις στιγμές που έχω ανάγκη να εκφραστώ, περνάει στον δικό μου ήχο ότι και να παίξω.”
Η συνέντευξη, που παραχώρησε στην “εδεσσαϊκή”, ο συντοπίτης μας μουσικός, Περικλής Αλιώπης, μπορεί να είναι η πρώτη, ωστόσο οι στήλες της εφημερίδας “αγαπούν” να τον φιλοξενούν, να γνωστοποιούν τις δράσεις και τα νέα του.
Αλλωστε, ο Περικλής, εκτός από φίλος ήταν, πριν μερικά χρόνια, αγαπημένος γείτονας, γιατί μας ψυχαγωγούσε, τα καλοκαίρια, παίζοντας τρομπέτα, με τους ήχους να δραπετεύουν απ’ το παράθυρό του και να ταξιδεύουν στις κοντινές γειτονιές.
Περικλή σου ευχόμαστε τα καλύτερα στη ζωή σου και να χαίρεστε την πριγκίπισσά σας, εσύ και η σύζυγός σου.

Η συνέντευξη
“Ε”: Περικλή, ήταν εύκολος ή δύσκολος ο δρόμος που ακολούθησες, μέχρι να καταξιωθείς στο χώρο και πλέον τ’ όνομά σου να φιγουράρει μαζί με σπουδαία ονόματα της ελληνικής μουσικής;
– Δεν ξέρω κατά πόσο ήταν εύκολος ή δύσκολος, μπορώ να πω, πως ήταν μία συναρπαστική διαδρομή με πολλές όμορφες και ξεχωριστές στιγμές, μικρούς και μεγάλους σταθμούς και όνειρα που σιγά-σιγά, με υπομονή και πολλή δουλειά κατακτώνται.

“Ε”: Ποιά είναι η σημαντικότερη συνεργασία που έχεις κάνει μέχρι σήμερα και ποιά ονειρεύεσαι για το μέλλον;
– Σίγουρα δε μπορώ να ξεχωρίσω μόνο μία. 
Υπήρξα τυχερός με τους δασκάλους, τους φίλους και τους καλλιτέχνες που συνάντησα και συνεργάστηκα μέχρι σήμερα. 
Από τις στιγμές που δε θα ξεχάσω ποτέ είναι η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με την τρομπέτα στην τάξη του Δημοτικού Ωδείου με τον πρώτο μου δάσκαλο, τον Τάσο Δίσκο, η πρώτη φορά που έπαιξα σε παραδοσιακό γλέντι μαζί του, με τους Χρυσοδάκτυλους, η μέρα που έπαιξα στις εισαγωγικές εξετάσεις του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης στην τάξη του Τάσου Γιαμουρίδη, με τον οποίο πήρα και το δίπλωμά μου, η πρώτη μου φορά ως σολίστ στην “φοιτητική εβδομάδα” με την Συμφωνική Ορχήστρα του Α.Π.Θ., η πρώτη φορά που έπαιξα μαζί με το δάσκαλό μου με την Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Θεσσαλονίκης, τα πρώτα Live με τους Ιmam Baildi και τα πρώτα μεγάλα διεθνή φεστιβάλ, η πρώτη μου παράσταση στην Εθνική Λυρική Σκηνή, τα πρώτα κομμάτια που έπαιξα για ηχογραφήσεις, η πρώτη φορά που έπαιξα με μερικούς από τους καλλιτέχνες που θαυμάζω από μικρός, όπως η Δήμητρα Γαλάνη, η Ελένη Τσαλιγοπούλου, η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, η Ελευθερία Αρβανιτάκη, η Νατάσα Μποφίλιου, η Ελεονώρα Ζουγανέλη, ο Γιάννης Κότσιρας, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Παντελής Παντελίδης, ο Νίκος Βέρτης και πολλοί ακόμα αξιόλογοι καλλιτέχνες. 
Είναι πολλές οι όμορφες στιγμές σε αυτή την διαδρομή, πολλές οι συνεργασίες και πολλά τα σχέδια. 
Ετοιμάζω συνεχώς νέα μουσική, κάνω σχέδια για το μέλλον, κάποια μένουν πίσω, κάποια με τρέχουν παραπάνω… 
Συνήθως οι εξελίξεις μας κατευθύνουν και διαμορφώνουν το πρόγραμμα. 
Εύχομαι να με συναρπάζει και να με συγκινεί η μουσική, για πολλά χρόνια, ακόμα και να έχω υγεία και αγάπη από τους ανθρώπους, που μου δίνουν δύναμη καθημερινά.

“Ε”: Θυμάσαι κάποια συμβουλή από συνάδελφό σου μουσικό/τραγουδιστή ή συνθέτη, που την κρατάς χαραγμένη στη μνήμη σου και την ακολουθείς πιστά;
– Οι επιδραστικότεροι άνθρωποι που γνώρισα, οι δάσκαλοί μου, και αυτοί που ήταν δάσκαλοί μου, χωρίς να τους γνωρίζω προσωπικά, αλλά θαυμάζοντάς τους, είχαν όλοι ένα κοινό χαρακτηριστικό. 
Ήταν παθιασμένοι, ανοιχτοί σε όλα τα νέα ερεθίσματα, και ακούραστα εργατικοί. 
Προσπαθώ να τους μοιάσω και τους παρατηρώ, ώστε να μάθω από αυτούς.

“Ε”: Η Εδεσσα, η γενέτειρά σου, είναι μια πόλη με πλούσια μουσική παράδοση. Θεωρείς ό,τι σ’ επηρέασε αυτό σε μεγάλο βαθμό όσον αφορά την μουσική σου εκπαίδευση;
– Ο ήχος της πόλης, τα χάλκινα, τα γλέντια με παραδοσιακή μουσική και η βιωματική μου σχέση με αυτή τη μουσική προηγήθηκαν της ακαδημαϊκής γνώσης/μόρφωσης και μαζί με τα ακούσματα των γονιών μου καθόρισαν τον χαρακτήρα του σημερινού μου ήχου. 
Όταν πήγαινα πρώτη δημοτικού, ξεκίνησε την λειτουργία του το Δημοτικό Ωδείο. 
Νομίζω πως αυτή η σύμπτωση έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να ασχοληθώ με τη μουσική. 
Παιδική χορωδία, κλασική κιθάρα, κοπάνες από τη θεωρία… 
Στο γυμνάσιο μπήκε στη ζωή μου η τρομπέτα, ένιωσα σαν να ήταν κάτι απολύτως φυσικό, το όργανο που τελικά μου ταίριαζε και ταίριαζα μαζί του ιδανικά, από τότε ένιωθα πως με αυτό ήθελα να προχωρήσω, έγινα επιμελής και δούλεψα πολύ συστηματικά, ανακοινώνοντας από εκείνη την εποχή στους γονείς μου πως αυτό ήταν που ήθελα να ακολουθήσω. Στήριξαν την επιλογή μου με όλες τις δυνάμεις τους, με μία και μόνο προϋπόθεση, να σπουδάσω αυτό που ήθελα να κάνω.  
Ήταν συνειδητή επιλογή μου, σε όλη αυτή τη διαδρομή, να κρατήσω αυτά τα χαρακτηριστικά στον προσωπικό μου ήχο, ενώ αργότερα όταν κατακτήθηκε και η τεχνική ευχέρεια κατάφερα να τα εξελίξω περαιτέρω. 
Ο ήχος, λοιπόν, αυτός, της μουσικής παράδοσης της πόλης, είναι μέσα στο DNA μου, τον κουβαλώ, ανατρέχω σε αυτόν τις στιγμές που έχω ανάγκη να εκφραστώ, περνάει στον δικό μου ήχο ότι και να παίξω. 
Δε θα μπορούσα να παίξω μουσική, αν ξεχνούσα αυτόν τον ήχο.

“Ε”: Μίλησέ μας για το μουσικό σου σχήμα, “Periklis Aliopis Trio”. 
– Το PERIKLIS ALIOPIS Quartet είναι ένα προσωπικό μουσικό project. 
Είναι τα κομμάτια και οι καλλιτέχνες που με επηρεάζουν, οι δικές μου σκέψεις, τα βιώματα που αναφέραμε προηγουμένως.  
Είναι κάτι που προφυλάσσω και διαχωρίζω από την φθορά του αυστηρού πλαισίου της “δουλειάς”, παρουσιάζεται μόνο όταν υπάρχουν οι ιδανικές συνθήκες και η ανάγκη να παίξω και να εκφραστώ μέσα από τη δική μου μουσική.  
Η δημιουργία μιας παράστασής μας είναι μία ζωντανή διαδικασία, ξεκινώντας από ένα νέο κομμάτι, μία διασκευή, μια μελωδία που τριγυρίζει για καιρό στο μυαλό μου. 
Είναι μία συνομιλία με τους μουσικούς πάνω στη σκηνή, ταξιδεύουμε και αφήνουμε τους αυτοσχεδιασμούς και την ατμόσφαιρα της στιγμής να μας παρασύρουν. 

“Ε”: Βέβαια, τώρα με την πανδημία ο “πολιτισμός” γενικότερα βρίσκεται στον “πάγο” και δεν ξέρω, αν είχες συμπεριλάβει στα σχέδιά σου, κάποια εμφάνιση, στην Εδεσσα, που, λογικά, υπό τις παρούσες συνθήκες, “μεταφέρθηκε” για το μέλλον.
– Εδώ και 14 μήνες οι ζωντανές εμφανίσεις έχουν διακοπεί. 
Ο κλάδος του θεάματος/ακροάματος πλήττεται βάναυσα, μαζί με άλλους κλάδους, των οποίων η δραστηριότητα έχει ανασταλεί, με ολέθρια αποτελέσματα για τους ανθρώπους πίσω από τους αριθμούς. 
Παρ’ όλη την γενικότερη αναστάτωση που έφεραν οι μαζικές ματαιώσεις και αναβολές βρίσκομαι σε μια συνεχόμενη δημιουργική κατάσταση. 
Η πανδημία μας έδωσε το χρόνο να χαρούμε τη γέννηση της κόρης μας, να απολαύσουμε την καθημερινότητα που χάνουμε μέσα στους γρήγορους ρυθμούς της εποχής που ζούμε. Βρήκα τον χρόνο να κοιτάξω με μία απόσταση όσα έχουν ήδη πραγματοποιηθεί, να τα αξιολογήσω και να σχεδιάσω τα επόμενα. 
Χρόνος πολύτιμος και σπάνιος στην εποχή μας. 
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, είχα την ευκαιρία να παρουσιάσω την παράστασή μου στο Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας 2020. 
Η παράσταση μεταδόθηκε ζωντανά μέσω Facebook & YouTube αποσπώντας θετικές κριτικές και προσελκύοντας το ενδιαφέρον του κοινού από ολόκληρο τον κόσμο. 
Με το PERIKLIS ALIOPIS Quartet ηχογραφώ τον πρώτο προσωπικό μου δίσκο και με την πρώτη ευκαιρία θα το παρουσιάσουμε με μια σειρά ζωντανών παραστάσεων.  

“Ε”: Ποιό μουσικό κομμάτι, αλήθεια, θ’ αφιέρωνες στην Εδεσσα;
– Πως να αφιερώσεις ένα κομμάτι στην πόλη που ζει μέσα σου και σε έχει καθορίσει σε ένα μεγάλο βαθμό στην καλλιτεχνική σου ευαισθησία 
Αν πρέπει οπωσδήποτε να επιλέξω ένα, θα ήταν ένα κομμάτι που έχω γράψει πρόσφατα και ονομάζεται Ambassador (Πρέσβης).