«Ὅσο ἀκρωτηριάζεται ἕνα σῶμα, τί τό ὠφελεῖ ἡ ἀκεραιότητα καί ἡ φαντασία τῶν ἄλλων μελῶν τοῦ σώματος; Μέ κομμένα τά δάχτυλα, μέ κομμένα τά ἄκρα, ἀπομένει ἕνα σῶμα ἀναπηρίας. Κι ἄς κρατιέται ἡ πολυαστική “καρδιά” τῶν μεγάλων πόλεων ἤ ὁ κυβερνητικός “ἐγκέφαλος” καί τά ἄλλα μέλη… Δέν παύει νά εἶναι ἕνα ἀκρωτηριασμένο σῶμα. Ἡ ζημιά εἰσπράττεται ἀπό ὅλο τό σῶμα. Μόνον ἕνας παθιασμένος ἤ τυφλός δέν νιώθει, δέν ζεῖ τή ζημιά πού γίνεται στό σύνολο, μέ τήν ἐπανάπαυση πώς εἶναι πληγιασμένα μόνο τά ἄκρα καί τάχα αὐτό δέν ἀπηχεῖται στό σύνολο! Εἴμαστε στά συνοριακά ἄκρα, μά εἴμαστε τόσο ἀπαραίτητοι γιά τή χώρα».
Ἔτσι θέλησα νά συναγείρω τόν παλμό τῆς ἀνοιχτῆς συγκέντρωσης διαμαρτυρίας πού διοργανώθηκε στήν κεντρική εἴσοδο τοῦ Γενικοῦ Νοσοκομείου―Κ.Υ. Γουμένισσας τήν Τετάρτη 13 Ὀκτ. ἀπό τό Σωματεῖο Ἐργαζομένων τοῦ Νοσοκομείου. Ἐκτός ἀπό μᾶς, μαζί μέ κληρικούς μας τῆς Γουμένισσας καί τῶν γύρω Ἐνοριῶν, παρόντες ὁ Δήμαρχος Παιονίας Κωνσταντίνος Σιωνίδης μέ τόν Πρόεδρο τοῦ Δημοτικοῦ Συμβουλίου Νικόλαο Καπουτζῆ (πρ. Διευθυντή τῆς Χειρουργικῆς Κλινικῆς τοῦ Νοσοκομείου), Ἀντιδημάρχους καί ἄλλα Δημοτικά στελέχη, ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοτικῆς Κοινότητας Γουμένισσας Ἀστέριος Τάτσης (παλιός στρατιωτικός στό ἄλλοτε Τάγμα Μηχανικοῦ τῆς Γουμένισσας), ἐκπρόσωποι ἀπό τό Ἐπιμελητήριο, ὁ Ἐμπορικός Σύλλογος τῆς πόλης, σωματεῖα ἐργαζομένων μέχρι καί τήν ἡγεσία τῆς “Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων Δημόσιων Νοσοκομείων” (ΠΟΕΔΗΝ) ὑπό τόν πρόεδρό της Μιχάλη Γιαννάκο.
Εἶχε προηγηθεῖ ἀπό μέρες ἐνημερωτική καί ὀργανωτική συγκέντρωση ὅλων τῶν τοπικῶν φορέων στό Κέντρο Νεότητας Γουμένισσας, ὅπου μᾶς ἐκπροσώπησε ὁ ἀρχιμ. Θεόκλητος Κόκκινος, προϊστάμενος τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ τῆς πόλης.
Στή νέα συγκέντρωση, ὁ εἰσηγητικός, ἀλλά καί μαχητικός μας λόγος θεωρήθηκε ἀπό ὅλους σάν καίρια καί κύρια ὁμιλία, μέ τήν ὁποία καί ἐγκαινίασα τίς ἑπόμενες ὁμιλίες (βλ. Eidisis.gr Τετάρτη, 13 Οκτωβρίου 2021 19:44 “Δυναμική αντίδραση της Παιονίας για την υπεράσπιση του νοσοκομείου Γουμένισσας”).
Ἡ ὁμιλία μας τελικά δημοσιεύθηκε καί σέ βίντεο καί ὡς κείμενο στά τοπικά ἠλεκτρονικά ΜΜΕ, προσφέροντας γιά ἄλλη μιά φορά τεκμήρια ἐνεργοῦ συμπαραστάσεως τῆς Μητροπόλεως στά καίρια τοπικά προβλήματα πού δέν ἀφοροῦν μόνο τήν παραμεθόρια περιοχή μας, ἀλλά ἀπηχοῦνται στό σύνολο τῆς χώρας.
Ἡ περίσταση, μέ τήν ἀνοιχτή κρισιμότητά της γιά τίς κατεπείγουσες ἀνάγκες τοῦ κόσμου, ἐπέβαλε καί σέ μένα νά μιλήσω κοινωνιολογικά καί νά ἐπιχειρηματολογήσω γιά τίς ρεαλιστικές ἀνάγκες σταθερῆς ὑγειονομικῆς προστασίας, ἀσφάλειας, ἐμψύχωσης καί ζωογόνησης τοῦ λαοῦ μας.
Δέν ἦταν ἡ ὥρα νά κηρύξω τά οὐσιώδη τῆς ζωῆς μας, τήν παραδοσιακή μας ἐκκλησιαστικότητα. Οὔτε νά διατυπώσω τήν ἐπί δεκαετίες ἀδιαφορία καί τή συνυπευθυνότητα ὅλων στίς πολιτικές καί κοινωνικές ἐπιλογές μεταβολισμοῦ. Ἔπρεπε νά ἀναδείξω ἄλλη μιά φορά τή συνεκτική μόνιμη παρουσία τῆς Ἐκκλησίας δίπλα στά προβλήματα, στίς ἀνάγκες καί στά στοιχειώδη αἰτήματα τοῦ κόσμου. Μιά δυναμική καί ἐνεργός ποιμαντική παρουσία ἀσφαλῶς ξυπνᾶ τούς καλούς λογισμούς στήν ἀποκαρωμένη κοινωνική συνείδηση, γιά νά ἀρχίσει νά ἀναζητᾶ πάλι τόν παραδοσιακό προσανατολισμό της εἰς Χριστόν. Ξαναθυμίζει ἤ μᾶλλον ἐμπνέει σέ ὅλους τήν λησμονημένη ταυτότητα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἰδιότητος.
Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι δίπλα στούς ἀνθρώπους, ἀλλά συναποτελεῖται ἀπό τούς ἀνθρώπους πού ἐμπιστεύονται στή φιλανθρωπία καί τή μακροθυμία τοῦ Θεοῦ τήν καθημερινή τους διανθρώπινη πορεία τοῦ βίου καί τῶν βιωτικῶν χρειῶν. Δίχως τή μετάνοια εἰς Θεόν διευρύνεται ἡ ἀτομική καί συλλογική ἀχρωματοψία καί τυφλότητα τῶν καρδιῶν, μιά ἄλλου εἴδους πανδημία, εὔκολα διαχειρίσιμη ἀπό “τόν ἄρχοντα τοῦ αἰῶνος τούτου”. Γιά νά ἀφυπνίσουμε ὅμως τίς συνειδήσεις τοῦ λαοῦ μας, χρειάζεται νά τοῦ δείξουμε καί νά τοῦ ἀποδείξουμε ὅτι εἴμαστε δικοί του ἄνθρωποι, ὥστε νά μᾶς ἐμπιστεύεται στά οὐσιωδέστερα τῆς ἀποστολῆς μας.
Ὁ ποιμαντικά μαχητικός μας λόγος στήν παλλαϊκή συγκέντρωση
Μετά τίς τόσες ἐκκλήσεις τόσων χρόνων, μᾶς ἐξαναγκάζουν σέ δημόσια συλλογική ἔγκληση γιά ἕνα τόσο “κατεπεῖγον περιστατικό” πού ἀφορᾶ στό ἴδιο τό ΓΝ-ΚΥ Γουμένισσας, καθώς ὁδηγεῖται μεθοδικά σέ “λίστα ἀναμονῆς”καί σέ μιά πολιτικάντικη σταδιακή διάλυση. Ἀπό τή διαμαρτυρία προχωρᾶμε στή δίκαιη καταγγελία, ἀπό τοῦτον τόν τόπο πού δέν παύει νά εἶναι ἐξίσου Ἑλλάδα καί ἀπαιτεῖ νά ἐπιβιώσει μέ τό στοιχειῶδες συνταγματικό δικαίωμα ἰσονομίας, μέ τό ἀναφαίρετο δικαίωμα στήν ὑγειονομική περίθαλψη, μέ τό δικαίωμα ἄμεσης πρόσβασης σέ ἕνα ἀρτιωμένο στελεχιακά νοσοκομεῖο, ὥστε νά συνεχίζει νά λειτουργεῖ ὡς πραγματικά νοσοκομειακό κέντρο.
Ἀγαπητοί μου, μέ τήν ἰδιότητα τῆς κοινῆς ἀναστροφῆς τόσα χρόνια καί προπαντός τῆς ἐκκλησιαστικῆς καί πνευματικῆς οἰκειότητας, ὅλους ἐσᾶς τούς μοναδικούς, τούς πολύτιμους, τούς ἀναντικατάστατους σᾶς συγχαίρω, γιατί ἔχετε ἀκοίμητη καί σθεναρή ἑτοιμότητα· ἐπιστρατεύετε τήν ἀποφασιστικότητα καί τήν εὐτολμία· παλεύοντας ἀπό κάθε κομματικό χῶρο χωρίς πολιτικό χρῶμα (μέ μόνο τό λευκό καί τό γαλανό τῆς σημαίας)· ἑνωμένοι “σάν μιά γροθιά” στήν ὁρατή ἀπειλή τῆς σταδιακῆς ἀποδόμησης τοῦ τόπου μας· τρέχετε ἀμέσως στόν ἐπανειλημμένο συναγερμό τοῦ κινδύνου· διεκδικεῖτε νά μή συρρικνωθοῦν καί νά μήν ἀπωλεσθοῦν τά ἄκρως ἀναγκαῖα πού μᾶς ἀπέμειναν σ᾽ αὐτόν τόν παραμεθόριο τόπο· ἀπαιτεῖτε τά πλέον στοιχειώδη γιά χάρη τοῦ κοσμάκη, γιά χάρη τοῦ λαοῦ μας, γιά τό παρόν καί τό ἄμεσο μέλλον τῆς περιοχῆς μας.
Ὅσο ἀκρωτηριάζεται ἕνα σῶμα, τί τό ὠφελεῖ ἡ ἀκεραιότητα καί ἡ φαντασία τῶν ἄλλων μελῶν τοῦ σώματος; Μέ κομμένα τά δάχτυλα, μέ κομμένα τά ἄκρα, ἀπομένει ἕνα σῶμα ἀναπηρίας. Κι ἄς κρατιέται ἡ πολυαστική καρδιά τῶν μεγάλων πόλεων ἤ ὁ κυβερνητικός ἐγκέφαλος καί τά ἄλλα μέλη… Δέν παύει νά εἶναι ἕνα ἀκρωτηριασμένο σῶμα. Ἡ ζημιά εἰσπράττεται ἀπό ὅλο τό σῶμα. Μόνον ἕνας παθιασμένος ἤ τυφλός δέν νιώθει, δέν ζεῖ τή ζημιά πού γίνεται στό σύνολο, μέ τήν ἐπανάπαυση πώς εἶναι πληγιασμένα μόνο τά ἄκρα καί τάχα αὐτό δέν ἀπηχεῖται στό σύνολο!
Εἴμαστε στά συνοριακά ἄκρα, μά εἴμαστε τόσο ἀπαραίτητοι γιά τή χώρα.
Μόνοι μας παλεύουμε ἀπό πάππου πρός πάππον γιά νά δίνουμε ζωντάνια καί ὀμορφιά καί διάρκεια καί ἐπικαιρότητα ζωῆς στήν Παιονία τῆς Ἑλλάδας, στή Γουμένισσα τῆς Ἑλλάδας.
Παλαιότερα μέ τό Μεταξουργεῖο. Πάνω ἀπό ἕναν αἰώνα, μέ τά ἀμπέλια καί τόν οἶνο ἀνωτέρας ποιότητος. Ἐδῶ καί μερικές δεκαετίες μέ τήν ἐπιστροφή στή φροντίδα γιά τίς πατάτες, γιά τά κάστανα καί γιά τίς νέες καλλιέργειες. Ἐπίσης, μέ τίς ἑστίες τοῦ μοναστηριακοῦ τουρισμοῦ, πού μέχρι πρότινος συγκέντρωναν πλῆθος προσκυνητῶν καί ἐπιδοτοῦσαν τή ζωντάνια τῆς περιοχῆς. Βλέπουμε ἐπίσης τελευταῖα καί μιάν ἔγνοια γιά τόν ἀρχαιολογικό τουρισμό, στά πρῶτα δειλά βήματα…
Ἄν δέν ὑπῆρχε τό συλλογικό βάσανο καί τά ἀναγκαῖα προληπτικά μέτρα γιά τήν πανδημία, ὅλους τούς θερινούς μῆνες ἡ Γουμένισσα θά ἔσφυζε διαρκῶς ἀπό κίνηση καί ζωντάνια. Πάντως, μέ ἀνοιχτό αὐτό τό πεδίο ζωογόνησης, δέν θά παύσει νά ἔχει ἀνάγκη ἀπό ὀργανωμένη Νοσοκομειακή δομή καί ὑποδομή. Ὄχι τρέχοντας στά Γιαννιτσά καί στό Κιλκίς καί στή Θεσσαλονίκη, μιά ὥρα πρός ἀνατολάς καί δύση καί νότο, ἀλλά ἐδῶ καί τώρα, ἄμεσα.
Ἀναφερόμενοι στήν οἰκονομική ζωή τοῦ τόπου, δέν διαπιστώνουμε Κρατική προσφορά, ἀλλά κάτι μεταξύ ἰδιωτικῆς καί συλλογικῆς φροντίδας, τήν ὁποία παραδέχεται τό Κράτος καί οἱ ξένοι. Μιλοῦμε γιά δράσεις συλλογικῆς αὐτενέργειας, πρωτογενοῦς καί δευτερογενοῦς οἰκονομικῆς ζωῆς, κάτι πού σημαίνει παραμονή τοῦ πληθυσμοῦ, ζωντάνεμα τῆς συνοριακῆς ζώνης.
Δέν θέλω νά ἀναφερθῶ ἐπιπλέον στούς δημιουργικούς Πολιτιστικούς φορεῖς καί στά ὀνομαστά “Χάλκινα”. Σάν “ἱστορική ἕδρα” τοῦ Δήμου Παιονίας, μέ αὐτές τίς αὐτενεργούς ὀργανωμένες δράσεις, κρατᾶμε ἀκόμη γερά αὐτό πού πρέπει νά κρατήσουμε: τή ζωτικότητα τῆς παραμεθόριας ζώνης.
Τί μᾶς πρόσφερε μέχρι σήμερα τό Κράτος; Ἕναν ἐνθουσιασμό ἐλπίδας γιά Κρατική μέριμνα (τίς δεκαετίες τῆς Μεταπολίτευσης), πού ξεφούσκωσε σέ λίγα μόλις χρόνια! Ἀπέμεινε ἕνα σῶμα δίχως πόδια. Ἀλλοῦ χάθηκαν ―ἐδῶ, σέ μᾶς ἔλειψαν― οἱ Κρατικές ὑποδομές βιομηχανοποιημένης μαζικῆς ἀπασχόλησης, οἱ θέσεις ἐργασίας.
Μέσα σέ λίγα χρόνια μᾶς ξεγύμνωσαν κι ἀπό κάθε ὑποστήριξη. Ὅταν πρωτοῆρθα τό 1991, ὑπῆρχε Εἰρηνοδικεῖο, Τάγμα Μηχανικοῦ, Τράπεζες, Ταχυδρομεῖο ὅλη τή βδομάδα…
Τώρα, ἀπέμεινε ἡ Μητρόπολη, τό Νοσοκομεῖο (τόσο ὑποβαθμισμένο!), τό Δασαρχεῖο καί ἡ Πυροσβεστική λόγῳ τοῦ κατάφυτου Παΐκου. Ἔμειναν καί τά Σχολεῖα τῆς δημογραφικῆς συρρίκνωσης. Μᾶς ἄφησαν καί τό Ἀστυνομικό Τμῆμα.
Ἄν δέν φωνάζαμε μέχρι τώρα στή Γουμένισσα, θά εἶχαν καταργηθεῖ καί αὐτά. Πάλεψα χρόνια, γιά νά γίνει καί νά παραμείνει ἡ Μητρόπολη μόνιμη. Γιά χάρη ὅλων σας καί τῶν παιδιῶν σας. Καί τά Μοναστήρια καί οἱ ἀνακαινισμένες Ἐκκλησίες καί ἡ ὀργανωτική συμμετοχή στά πολιτιστικά καί στήν ἄμεση καί ἔμμεση διαφήμιση τῆς Γουμένισσας (μέ τά τοπικά πανηγύρια) εἶχαν καί ἔχουν αὐτόν τό διπλό σκοπό: τή λατρεία τοῦ Θεοῦ καί τήν ἱστορική ζωτικότητα καί τήν σωτηριώδη ὑπηρεσία τῶν ἀνθρώπων τοῦ τόπου.
Ὅμως, αὐτή ἡ ζωντάνια θέλει καί προστασία. Ἀπαιτεῖ στοιχειώδη ὑγειονομική προστασία.
Ἀπαιτεῖ ἐπιτέλους τήν ἀναγνώριση ἀπό τό Κράτος τῆς περιφερειακῆς ἀναγκαιότητας αὐτοῦ τοῦ Νοσοκομείου ὡς Νοσοκομείου, ὄχι ὡς… φαρμακείου! Ἀπαιτεῖ νά ὑπάρχει καί νά λειτουργεῖ μέ ὀργανωμένη ἐπάρκεια, μέ στελεχιακή πληρότητα, σέ ἑβδομαδιαία παρουσία, μέ ὅλο τό ἰατρικό, τό νοσηλευτικό, τό βοηθητικό, τό διοικητικό προσωπικό…
Τό “Σωματεῖο Ἐργαζομένων” ἀπαρίθμησε δημόσια καί θά ἀπαριθμήσει πάλι τά ἀληθινά ἀντικειμενικά δεδομένα τῆς λειτουργίας τοῦ Νοσοκομείου τό τελευταῖο δίμηνο.
Δέν ἀναφέρομαι στά τυπικά ὑπηρεσιακά δεδομένα: “ὅτι ὑπάρχουν τόσοι διορισμένοι… τόσοι μετακλητοί… τόσοι ἀποσπασμένοι… τόσοι συμβασιοῦχοι… καί τά τοιαῦτα”. Σέβομαι τίς διοικητικές ἀποκρίσεις.
Ὅμως, ἀναφέρομαι (καί) στά ρεαλιστικά δεδομένα τοῦ τελευταίου διμήνου: δέν ἔγινε οὔτε μία ἐγχείρηση! Ὄχι γιατί δέν ὑπάρχουν ἄρρωστοι καί ἀνάγκες κατεπείγουσες, ἀλλά γιατί δέν ὑπάρχουν χειρουργοί! Καί ἡ Παθολογική Κλινική λειτουργεῖ οὐσιαστικά μέ ἕναν παθολόγο! Αὐτό σημαίνει σταδιακή ἐκμηδένιση καί κατάργηση τοῦ Νοσοκομείου Γουμένισσας! Σημαίνει καταφρόνηση τῶν ἀναγκῶν τοῦ λαοῦ μας. Σημαίνει σταδιακή ἀπαξίωση τοῦ ἴδιου τοῦ κόσμου μας. Σημαίνει ἐπιδότηση στόν ἀφανισμό τοῦ γηγενοῦς στοιχείου.
Καί αὐτό δέν γίνεται μονομιᾶς.
Εἴδαμε στήν πράξη, πῶς ὑποβαθμίστηκε πρίν ἀπό χρόνια τό Νοσοκομεῖο σέ ἐξάρτημα τοῦ Νοσοκομείου Κιλκίς.
Τώρα, μέ τήν ταλαιπωρία τῆς πανδημίας, βλέπουμε νά περιορίζεται ἡ Κλινική λειτουργικότητα. Καί νά ἀποσπῶνται οἱ γιατροί γιά τίς ἀνάγκες τοῦ Νοσοκομείου Κιλκίς. Ἔχουμε συρρίκνωση προσωπικοῦ, συρρίκνωση λειτουργίας, συρρίκνωση λειτουργικότητας, στα-δι-α-κό ἀ-φα-νι-σμό!
Κι αὐτός ὁ σταδιακός, ὁ μεθοδικός, ὁ πολιτικάντικος ἀφανισμός θά μετρήσει τόσο ἀπογοητευτικά καί πάνω στίς ὑγειονομικές ἀνάγκες καί πάνω στήν ψυχολογία τοῦ κόσμου.
Εἶναι σάν νά μᾶς ποῦν: “Σηκωθεῖτε καί φύγετε ἀπό τά σπίτια σας, ἀπό τόν τόπο σας. Δέν σᾶς δίνουμε καμιά ἰσονομία ἀξίας. Δέν σᾶς ὑπολογίζουμε. Δέν σᾶς φροντίζουμε”!
Λυποῦμαι γι᾽ αὐτήν τήν Πολιτειακή ἐκτροπή. Καταθλίβομαι γιά τήν ἀπαξίωση τῆς ἱστορικῆς καί τῆς τωρινῆς Γουμένισσας (καί τῆς Παιονίας).
Ἐκλιπαρῶ τούς πολιτικούς ἐκπροσώπους καί τούς αἱρετούς ἄρχοντες καί τούς διοικητικούς παράγοντες νά ἀπαιτήσουν μιά σταδιακή ἐπαναβελτίωση τῶν λειτουργικῶν δεδομένων στό Νοσοκομεῖο.
Ὄχι μέ ἀόριστα δεδομένα “ὀργανοσχημάτων” καί “ὀργανογραμμάτων”.
Ἀλλά μέ πραγματικά καθημερινά δεδομένα πού δίνουν τήν ρεαλιστική εἰκόνα τῆς λειτουργικῆς διάρκειας, τῆς λειτουργικῆς σημασίας, τῆς λειτουργικῆς ἀπήχησης αὐτοῦ τοῦ Νοσοκομείου γιά τή Γουμένισσα καί ὅλη τήν Παιονία.
Ἐπικαλοῦμαι πρός πάντας τή συνεχή προσφορά μου στόν τόπο, ἀλλά καί στή λειτουργία τῶν δύο Νοσοκομείων τοῦ νομοῦ. Ποιοῦμαι ἔκκληση δικαίωσης τῶν συλλογικῶν αἰτημάτων καί σταθερῆς λειτουργικῆς ἐπάρκειας τοῦ Νοσοκομείου μας, πρός τήν 4η Ὑγειονομική Περιφέρεια καί πρός τό Ὑπουργεῖο Ὑγείας.
Ὁ Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος
romfea.gr